سکوت تنهایی من

میخوام برگردم به زمانی که تو زندگی،

"بلندترین ارتفاع" برام "تخته پرتاب" توی استخر بود...

وقتی که "پدرم" تنها "قهرمان" قصه هام بود...

وقتی که تنها معنای "عشق" برام "آغوش مادرم" بود.....

وقتی که "شانه های پدرم" برام "قویترین پناهگاه" زندگی بود....

وقتی که تنها چیزی که میتونست "آزارم" بده "کبودی روی زانوم" بود...

وقتی که تنها "شکستنی" توی دنیا "اسباب بازی" دوست داشتنیم بود...

وقتی که تنها معنای "خداحافظی" تا "فردا" بود....

زندگی خیلی تغییر کرده...اینطور نیست؟!!!

دیروز بابای پارسا اومد و پارسا کوچولوی منو برد!

خیلی روزهای خوبی با هم داشتیم...باز از امروز باید به تنهایی خودم که فکر کنم ایندفعه بیش از پیش هم باشه عادت کنم...

چقدر زود گذشت...

چقدر سخته آدم با تمام وجود کسی رو دوست داشته باشه ولی نتونه برای همیشه در کنارش باشه....

پست بعدی ایشالله از هند...

از همه دوستای خوبم ممنون....

یه دوست عزیز به نام " من" برام نظر خیلی جالبی نوشته!!!

چی شد پس؟ مگه قرار نبود پارسارو بیاری پیش خودت؟به همین زودی یادت رفت؟
به تو هم میگن مادر؟ بیچاره پارسا کوچولو.میخواستی از دستش راحت بشی بیای عشق و حال؟حیف اسم مادر که ذوی توئه...حیف.

دوست عزیز کاش یک نشونی از خودت میذاشتی که میتونستم به صورت خصوصی جوابت رو بدم، چون اینجا مجبورم یک سری حرفها رو نزنم !! البته بماند وقتی کسی نشونی از خودش نمیذاره یعنی نظر من ارزش جواب دادن نداره!!!

در هر صورت، در جواب شما باید بگم که :

اول اینکه: هر کسی به اندازه ظرفیت و قدرت درکش از مسائل دور و برش میتونه در مورد یک موضوع نظر بده..بالاخره قدرت فهم شما هم در همین حد بوده و نمیشه خرده ای از شما گرفت!!!

دوم اینکه: خدا تو قرآن به هر زنی که بچه ای متولد میکنه نام " مادر " میده و این دست من و شما نیست که به کسی بگیم شما مادر هستید یا نه!!! هر کسی هم که نتونه مادر خوبی باشه تنبیه و مکافاتش با خداست نه بنده خدا!!! من همیشه گفتم که اصلا مادر خوب و شایسته ای نیستم ولی شما که نمیدونم مادر هستین یا پدر به عنوان یک انسان، امیدوارم حداقل تو زندگیتون انسان خوبی باشین...

چون به نظر من اصلا شما انسان نیستین!!!